e-orthopedikos.gr
Σχετικά Άρθρα
Η ολική αντικατάσταση – ολική αρθροπλαστική (Total Hip Replacement, Total Hip Arthroplasty), είναι η χειρουργική αποκατάσταση που πραγματοποιείται στη περίπτωση της καταστροφής της άρθρωσης του ισχίου.
Ο ασθενής αναφέρει έντονο πόνο, χωλότητα κατά τη βάδιση και δυσκολία στις κινήσεις του ισχίου. Ο πόνος και η δυσκολία στη βάδιση οδηγεί συχνά τον ασθενή στη χρήση βακτηρίας και τελικά τον καθηλώνει. Οι αιτίες που προκαλούν την καταστροφή του χόνδρου που επικαλύπτει τις αρθρικές επιφάνειες της κεφαλής του μηριαίου και της κοτύλης, είναι κυρίως η οστεοαρθρίτιδα και αφορά ηλικίες άνω των 60 ετών. Υπάρχουν όμως και άλλες καταστάσεις όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η δυσπλασία του ισχίου, η άσηπτη νέκρωση της κεφαλής και οι μετατραυματικές αλλοιώσεις, που μπορεί να οδηγήσουν σε καταστροφή της άρθρωσης και σε πολύ νεότερες ηλικίες. Λόγω της καταστροφής του χόνδρου, οι οστικές επιφάνειες έρχονται σε επαφή και αυτό προκαλεί δυσκολία στη κίνησή της , περαιτέρω καταστροφή και έντονο άλγος. Όταν έχουν εξαντληθεί οι δυνατότητες της συντηρητικής αντιμετώπισης (φαρμακευτική αγωγή και φυσιοθεραπεία), η λύση είναι η χειρουργική αποκατάσταση.
Η τεχνική της ολικής αρθροπλαστικής του ισχίου έχει εξελιχθεί πολύ τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά δεν παύει να είναι μια μεγάλη επέμβαση και απαιτεί εμπειρία από τον χειρουργό. Πραγματοποιείται οστεοτομία στον αυχένα του μηριαίου και αφαίρεση της κατεστραμένης μηριαίας κεφαλής . Στη συνέχεια προετοιμάζεται κατάλληλα το μηριαίο οστό και η κοτύλη (αρθρική επιφάνεια στη λεκάνη) ώστε να τοποθετηθεί στη συνέχεια με τον σωστό προσανατολισμό η αρθροπλαστική (μηριαία μεταλλική πρόθεση, μεταλλική ή κεραμική κεφαλή, μεταλλική κοτύλη και το συνθετικό τμήμα της κοτύλης από πολυαιθυλένιο). Σε κάποιες περιπτώσεις που το μηριαίο οστό είναι πολύ οστεοπορωτικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και συνθετικό τσιμέντο για τη καλύτερη στήριξη. Οι διαφορετικές τεχνικές που χρησιμοποιούνται, έχουν να κάνουν κυρίως με τη προσπέλαση (χειρουργική τομή) και λιγότερο με τα υλικά που τοποθετούνται.
Η βασική προσπέλαση που χρησιμοποιείται από χιλιάδες χειρουργούς σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι δοκιμασμένη και η εμπειρία που έχει αποκτηθεί είναι πολύ μεγάλη. Έχει πολλά πλεονεκτήματα, όπως η καλύτερη ορατότητα της άρθρωσης κι έτσι η τελική τοποθέτηση των υλικών γίνεται ευκολότερα και με σωστό προσανατολισμό. Οι επιπλοκές αυτής της μεθόδου είναι σχετικά μικρές. Η επέμβαση διαρκεί περίπου 1 ½ ώρα και συνήθως γίνεται με περιοχική αναισθησία (επισκληρίδιος). Το αίμα που απαιτείται είναι συνήθως 1-2 φιάλες, αλλά εξαρτάται κι από τον αιματοκρίτη του ασθενούς πριν την επέμβαση. H χρήση του τρανεξαμικού οξέως έχει περιορίσει κατά πολύ την ανάγκη μετάγγισης και σε πολλές περιπτώσεις μηδενίσει. Ο ασθενής σηκώνεται και βαδίζει άμεσα την επόμενη ημέρα με τη χρήση ‘’Π’’ και τη βοήθεια του φυσιοθεραπευτή.
Πολύ συζήτηση γίνεται σχετικά για τις νέες τεχνικές (minimal invasive – μειωμένης επεμβατικότητας), οι οποίες κερδίζουν συνεχώς έδαφος τα τελευταία χρόνια. Δεν δύναται σε όλες τις περιπτώσεις να πραγματοποιηθεί κάποια από αυτές τις τεχνικές, γι’ αυτό η επιλογή γίνεται από το χειρουργό με γνώμονα το τι είναι ασφαλέστερο για τον ασθενή. Επειδή ”διαφημίζονται” πολλές από αυτές τις τεχνικές μέσω των ΜΜΕ, πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να ενημερωθούν σωστά. Ο κόσμος ακούει για επεμβάσεις με μικρή τομή, ανώδυνες και αναίμακτες. Η αναφορά σε αναίμακτες και απόλυτα ανώδυνες τεχνικές δεν έχουν επιστημονική σοβαρότητα καθώς δεν υπάρχει απόλυτα αναίμακτη και ανώδυνη μέθοδος. Η μικρή τομή δεν πρέπει επίσης να είναι το ζητούμενο και η επιλογή από τον ασθενή να μη γίνεται λόγω του καλύτερου αισθητικού αποτελέσματος, δηλαδή αν φαίνεται στο δέρμα 5 ή 10 cm τομή. Οι τεχνικές αυτές έχουν άλλο πλεονέκτημα κι αυτό είναι ότι κατά τη διάρκεια της επέμβασης δεν τραυματίζονται οι μύες, δεν επηρεάζεται η λειτουργικότητά τους και προκαλείται ελαφρύτερος πόνος κατά τη βάδιση μετεγχειρητικά. Ο ασθενής σηκώνεται να βαδίσει από τη πρώτη ημέρα. Πρέπει να αναφερθεί ότι ανεξάρτητα της τεχνικής – προσπέλασης που έχει πραγματοποιηθεί, χρειάζεται χρόνος στα μεταλλικά υλικά να ενσωματωθούν και να σταθεροποιηθούν πλήρως. Η φόρτιση του χειρουργημένου άκρου πρέπει να γίνεται έτσι κι αλλιώς σταδιακά. Μπορεί ο ασθενής να μην πονάει και να καταφέρνει να βαδίσει άμεσα, αλλά χρειάζεται πάντα προσοχή. Οι τεχνικές αυτές απαιτούν μεγάλο αριθμό επεμβάσεων στη φάση της εκπαίδευσης του χειρουργού ώστε να αποκτήσει την ευχέρεια που απαιτείται.
Υπάρχουν δεκάδες μελέτες στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία σχετικά με σύγκριση των νέων με τις κλασσικές προσπελάσεις. Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι σε όλες τις επιστημονικές δημοσιεύσεις δεν δείχνουν καμία διαφορά στην αποκατάσταση σε βάθος χρόνου και το τελικό αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο. Σε κάποιες από αυτές τις μελέτες βέβαια, φαίνεται ότι οι επιπλοκές είναι συχνότερες στις νέες τεχνικές. Όσο περνάνε όμως τα χρόνια, φαίνεται ότι υπάρχει η τάση να μειώνονται οι επιπλοκές και σταδιακά όσο βελτιώνονται οι τεχνικές, θα εξισωθούν τα ποσοστά. Οι περισσότερες επεμβάσεις παγκοσμίως αυτού του είδους συνεχίζονται να γίνονται με τις κλασσικές προσπελάσεις.
Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο ασθενής είναι ότι το αποτέλεσμα της επέμβασης, ανεξάρτητα της τεχνικής, είναι ακριβώς το ίδιο σε βάθος χρόνου 1-2 μηνών. Το βασικό είναι ο χειρουργός να χρησιμοποιεί την τεχνική που κατέχει καλύτερα ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες επιπλοκών.
